„Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie, Tobie, Boże, Ojcze Wszechmogący, w jedności Ducha Świętego, wszelka cześć i chwała przez wszystkie wieki wieków”. Słowa uwielbienia Boga, które wypowiadamy albo wyśpiewujemy na końcu każdej modlitwy eucharystycznej najlepiej wyrażają to, czym jest liturgia. To uobecnienie tej ofiary uwielbienia, którą Syn złożył Ojcu i którą we wspólnocie Kościoła ciągle na nowo przeżywamy, włączając się naszym „Amen” w to dzieło Jezusa Chrystusa. To doświadczenie wzmacnia dzisiaj liturgia Słowa. Kieruje ona naszą myśl ku miłosiernemu Bogu, przed którym staje grzeszny i słaby człowiek ze swoją modlitwą. Przystępując do sprawowania świętych tajemnic naszej wiary, prośmy więc o łaskę dobrej modlitwy.

„Oto mi Bóg dopomaga, Pan podtrzymuje me życie” (Ps 54,6). Pierwsze słowa antyfony na wejście dobrze wyrażają najgłębszą prawdę naszej wiary: Bóg jest tym, kto się troszczy, kto się opiekuje, kto jest blisko. Prawdę tę odkrywamy także w dzisiejszych czytaniach mszalnych. Bóg przychodzi do Abrahama, a Jezus przychodzi do domu rodzeństwa – do Łazarza, Marty i Marii – w Betanii. Ta tajemnica spełnia się dzisiaj w naszym życiu. Bóg przychodzi także do nas. Otwartym sercem przyjmijmy Jego słowo i pozwólmy się nakarmić Ciałem i Krwią Jego Syna.

Wiara i miłość przyprowadziły nas w Dzień Pański do Bożego domu. Pan Jezus przypomina nam dziś rzecz najważniejszą: przykazanie miłości Boga i bliźniego. Będziemy się uczyli nim żyć, wypełniając misję kapłańską, prorocką i królewską, o czym pouczy nas dziś słowo Boże.