„Przywracajmy nadzieję ubogim” 2005-11-26

Słowo pasterskie Biskupa Tarnowskiego na I Niedzielę Adwentu 2005 roku.


Drodzy Diecezjanie!
Łaska wam i pokój od Boga i Ojca naszego, i od Pana Jezusa Chrystusa!

Dzisiejsza niedziela jest pierwszym dniem Adwentu i początkiem nowego Roku liturgicznego. Adwent, jako czas radości i nadziei, jest czasem wpatrywania się w Boga, który przyjął ludzkie ciało i stał się jednym z nas.
Równocześnie dzisiejsza niedziela rozpoczyna nowy rok duszpasterski, którego hasłem i zadaniem są słowa: „Przywracajmy nadzieję ubogim”. Jest to zadanie wskazane przez Pasterzy Kościoła w Polsce, którzy tymi słowami określili działania duszpasterskie Kościoła w naszej Ojczyźnie. Przywracanie nadziei ubogim jest palącą potrzebą chwili oraz odpowiedzią na wezwanie Jana Pawła II, który uczył w „Eccelesia in Europa” że: „Cały Kościół powinien przywracać nadzieję ubogim. Przyjmować ich i służyć im oznacza przyjmować i służyć Chrystusowi (…). Kochać ich i dawać świadectwo, że są szczególnie umiłowani przez Boga, oznacza uznać, że wartość osoby jest niezależna od sytuacji ekonomicznej, kulturalnej, społecznej, w jakiej się znajduje, i pomagać im wykorzystywać ich możliwości” (EinE, 86).

Bracia i Siostry!
Ubóstwo ma we współczesnym świecie wiele twarzy. Jedną z nich są braki w sferze duchowej, przejawiające się w zachwianej hierarchii wartości i życiowym zagubieniu. Wynikają one z rozminięcia się w życiu z Jezusem Chrystusem, jedynym Odkupicielem Człowieka, który jest Drogą, Prawdą i Życiem.
Na taki rodzaj ubóstwa cierpią osoby prowadzące niemoralne życie; które lekceważą Boże przykazania, moralną naukę Jezusa Chrystusa i jego Kościoła; które nie słuchają głosu jego pasterzy a demonstrując własną autonomię i skrajny indywidualizm, sami siebie czynią miarą dobra i zła.
Na ten rodzaj duchowego ubóstwa cierpią też nieraz ludzie młodzi, którzy u progu dorosłego życia, ulegając modom i agresywnej reklamie, wybierają zamiast duchowego rozwoju pseudowartości, uciekają w alkohol i narkotyki, a duchową pustkę i zniechęcenie, odreagowują buntem i agresją. Ostatecznie osiągają stan wewnętrznego osamotnienia i rozpaczy, objawiający się dotkliwym cierpieniem i poczuciem beznadziejności istnienia, co czasem prowadzi do samobójstwa, będącego ostatecznym aktem rozpaczy i braku nadziei.
Innym obliczem ubóstwa są braki materialne. Wiemy, że dziś brak czy niedostatek środków niezbędnych do godnego życia dotyka wielu ludzi w świecie, w naszym kraju, także w naszej diecezji. Doświadczają go rodziny, zwłaszcza wielodzietne; osoby samotnie wychowujące dzieci; starsi, utrzymujący się z najniższych rent i emerytur; chorzy, pozbawieni właściwej opieki medycznej i socjalnej.
I tak wielu naszych braci i sióstr, często bez własnej winy cierpi niedostatek i jest dotkniętych różnymi formami ubóstwa. Niektórzy nie są w stanie sami sobie pomóc. Inni walkę z biedą muszą okupić nierzadko ogromnymi stratami w życiu osobistym czy rodzinnym. Wśród nich są osoby zmuszone do wyjazdów za granicę, „za chlebem”. Zjawisko to, stale przybierające na sile, dotyczy młodzieży, ojców rodzin i coraz częściej także matek. Ceną za poprawę sytuacji materialnej czy nawet względny dobrobyt może być osłabienie więzi rodzinnych, odejście od Boga i zaniechanie praktyk religijnych a nawet rozpad małżeństwa.

Drodzy Bracia i Siostry!
Niesienie pomocy dotkniętym zarówno duchowym jak i materialnym ubóstwem, jest znakiem naszej wiarygodności i miłości chrześcijańskiej. Nasze zobowiązanie do troski o ubogich wynika z osobowej godności każdego człowieka, który został stworzony na obraz Boga (por. Rdz 1,27), a także z przykładu samego Chrystusa, który był ubogim i darzył ubogich szczególną miłością. Na kartach Ewangelii mamy wiele przykładów ukazujących troskę Jezusa o pokrzywdzonych i cierpiących, mówiących o pocieszaniu załamanych i wątpiących, o ratowaniu zagubionych i głoszeniu każdemu człowiekowi Dobrej Nowiny o Bożej miłości. Zwięzłym określeniem takiej postawy Zbawiciela są słowa św. Piotra, iż Chrystus „przeszedł [przez życie] dobrze czyniąc” (por. Dz 10, 38).
Jezus Chrystus, stając się ubogim, pragnął utożsamić się z każdym cierpiącym jakikolwiek niedostatek. Wezwał i nas, abyśmy dostrzegali Jego oblicze w potrzebujących. Z ewangelicznego opisu Sądu Ostatecznego wynika, że będzie On błogosławił tym, którzy udzielają pomocy głodnym, spragnionym, przybyszom, nagim, chorym i uwięzionym. Wtedy Syn Boży powie: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40). Tak więc niesienie pomocy ubogim jest nie tylko zwykłym wyrazem międzyludzkiej solidarności, lecz służbą samemu Chrystusowi.

Drodzy Diecezjalnie!
Przywracanie nadziei ubogim to zadanie całego Kościoła, a więc każdego ochrzczonego. Każdy z nas winien czuć się wezwany, aby dzielić trudy i cierpienia bliźniego, w którym żyje sam Bóg. Trzeba tylko poszerzyć wyobraźnię miłosierdzia, o co prosił nas Jan Paweł II podczas swojej ostatniej pielgrzymki do Ojczyzny. Chodzi o to, „aby dostrzec obok siebie brata, który wraz z utratą pracy, dachu nad głową, możliwości godnego utrzymania rodziny i wykształcenia dzieci doznaje poczucia opuszczenia, zagubienia i beznadziei, aby przyjść z pomocą dziecku zaniedbanemu duchowo i materialnie; aby nie odwracać się od chłopca czy dziewczyny, którzy zagubili się w świecie różnorakich uzależnień lub przestępstwa; aby nieść radę, pocieszenie, duchowe i moralne wsparcie tym, którzy podejmują wewnętrzną walkę ze złem” (Jan Paweł II, Homilia wygłoszona podczas Mszy św. w Krakowie, 18 sierpnia 2002 r. W: „Bóg bogaty w miłosierdzie”, Kraków 2002, s. 106-107).

Drodzy Diecezjalnie!
Ufam, że na słowa Sługi Bożego Jana Pawła II i wezwanie Pasterzy „Przywracajmy nadzieje ubogim” odpowiecie z całą gorliwością. Wierzę, iż w tym działaniu będzie Was umacniał sam Chrystus, abyście – jak słyszeliśmy w II czytaniu mszalnym z 1 Listu św. Pawła do Koryntian – „byli bez zarzutu w dzień Pana naszego Jezusa Chrystusa”, który nas dziś w Ewangelii wezwał do postawy czujności. Czuwajcie więc, działając i modląc się, abyście zawsze rozpoznawali oblicze Chrystusa w ubogich!
Zwracam się do was, Drodzy Diecezjanie, abyście podjęli konkretne czyny i działania na rzecz ubogich. Apeluję do wszystkich wspólnot parafialnych: niech nie będzie wśród nas niedożywionych dzieci, zaniedbanej młodzieży oraz pozbawionych opieki starszych i chorych. We współpracy z samorządami lokalnymi wszędzie można zorganizować świetlice dla dzieci i młodzieży, ośrodki pośrednictwa pracy i kluby seniorów. Należy też podjąć starania o utworzenie hospicjów domowych oraz grup zajmujących się opieką nad osobami starszymi. Działania te mogą być podejmowane w ramach istniejących już struktur parafialnej Caritas, a także przy współpracy ruchów i stowarzyszeń katolickich oraz wolontariuszy, zwłaszcza młodzieży, jakże wrażliwej na wszelkie formy ubóstwa i niesprawiedliwości.
Zwracam się do duszpasterzy oraz wszystkich, którzy są w parafiach zaczynem dobra: bądźcie pierwszymi w głoszeniu Ewangelii nadziei oraz w podejmowaniu konkretnych działań, które przywracają nadzieję ubogim! Niech to pragnienie i działanie towarzyszy wam w rozpoczynającym się Adwencie i w całym roku liturgicznym.
Módlcie się w parafiach za pracujących lub przebywających czasowo za granicą. Nade wszystko jednak wskazujcie słowem i głęboko eucharystycznym życiem na naszego Pana Jezusa Chrystusa, który jest jedynym i trwałym fundamentem prawdziwej nadziei, która się spełni po zakończeniu adwentu naszego ziemskiego życia.
Realizację tych wszystkich dzieł zawierzam Maryi – Matce nadziei, prowadzącej nas przez adwentowe ścieżki Gwieździe Roratniej, z którą wołamy: „Przyjdź, Panie Jezu” (Ap 22,20).
Niech Boża Opatrzność czuwa nad ofiarną posługą Waszych, oddanych ubogim, szlachetnych serc. Z tą intencją wszystkim błogosławię: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.


† Wiktor Skworc
BISKUP TARNOWSKI

Tarnów, 24 listopada 2005 r., we wspomnienie św. Andrzeja i Towarzyszy
Zarządzenie: L.dz.: OC - 3/22/05

Słowo pasterskie należy odczytać podczas Mszy Świętej we wszystkich kościołach i kaplicach w I niedzielę Adwentu, 27 listopada br.

† Władysław Bobowski
Wikariusz Generalny



<< wstecz
© Parafia p.w. Świętego Krzyża i Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Tarnowie