Pod koniec IV wieku św. Ambroży pisał o „świętym triduum" na oznaczenie dni, w których Jezus cierpiał, spoczywał w grobie i powstał z martwych. U św. Augustyna znajdziemy zaś określenie „najświętsze triduum ukrzyżowanego, pogrzebanego, wskrzeszonego". Oznacza ono, że mianem owego Triduum obejmowano Wielki Piątek (upamiętnienie Ukrzyżowania), Wielką Sobotę (upamiętnienie przebywania ciała Jezusa w grobie) i Wielką Niedzielę (upamiętnienie Zmartwychwstania). Wielki Czwartek nie był pierwotnie objęty pojęciem świętego Triduum", choć jak już wspomina św. Augustyn - w Hipponie sprawowano wieczorem tego dnia Mszę św. na pamiątkę ustanowienia Eucharystii.
Do tej starożytnej tradycji nawiązują dokumenty Kościoła wydane po Soborze Watykańskim II. Kongregacja Kultu Bożego tak pisze o tych dniach: „Największe misteria ludzkiego Odkupienia sprawuje Kościół co roku, począwszy od Mszy wieczornej Wielkiego Czwartku aż do Nieszporów Niedzieli Zmartwychwstania. Czas ten słusznie jest określany jako „Triduum Chrystusa ukrzyżowanego, pogrzebanego i wskrzeszonego". Nazywa się go „Triduum paschalnym", ponieważ uobecnia się wtedy i uskutecznia misterium Paschy, to jest przejścia Pana z tego świata do Ojca. Przez sprawowanie tego misterium w znakach liturgicznych i sakramentalnych Kościół jednoczy się wewnętrznie z Chrystusem, swoim Oblubieńcem" (nr 38).
Tak więc Triduum Paschalne zaczyna się Mszą św. Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek. Jest ona jakby „sakramentalnym prologiem" tego, co będziemy celebrować w następnych dniach.
czytaj więcej »»